در یادداشت زیر مختصری از شوخ طبعی های رزمندگان در روزهای دفاع مقدس را بیان کرده است.
مادر شهيد/
رفيقي داشتيم به نام حسين حسين دوخت از بچه هاي اطلاعات نصر. سال ۶۴، در عمليات والفجر ۹ در كردستان بوديم كه از جنوب خبر آوردند حسين شهيد شده كه بعد معلوم شد مرجوعي خورده است! حالا ما در اين فاصله چقدر برايش سلام و صلوات و دعا و فاتحه فرستاديم بماند. حسين موقع اعزام به منطقه از مادرش قول گرفته بود كه اگر جنازۀ او را آوردند براي اين كه شهادت نصيبش شده است گريه و زاري نكند. البته مادر حسيت از آن پيرزناني بود كه به قول خودش از فاصلۀ چند كيلومتري روستايشان هميشه براي نماز جمعه به شيروان مي رفت. حسين مي گفت وقتي مرا ديد شروع كرد جزع و فزع كردن. پرسيدم:
ـ ننه مگر قول نداده بودي گريه نكني؟ لابد از شوق اشك مي ريزي.
ـ نه، از اينكه اگر تو شهيد مي شدي من ديگر كسي را نداشتم كه به جبهه بفرستم گريه مي كنم!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــــــ
نوار خالي/
حاضر جوابي، غير از ظرافت طبع و رعايت ادب و دوستي و راستي، حد و حدودي نيم شناخت بلكه خود پلي بود براي عبور از فاصله هاي سني و علمي و مقامي. حاج غلام[؟] مسئول اطلاعات عمليات[؟] بود. شب عمليات طبق معمول مي خواست بچه ها را توجيه كند كه همهمۀ آن ها مانع از آن بود.
ـ بچه ها ساكت باشد و گوش كنيد، من سرم درد مي كند...
ـ نوار خالي گوش كن خوب مي شود حاجي!(اين پاسخ كسي جز حسين طحال نبود)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــ
زندگي يك ساعته/
در عمليات كربلاي ۴ به يكي از برادران سپاهي كه بنه(پستۀ كوهي) را با پوست سخت مي جويد گفتم:
ـ اصغري دندان هايت خراب مي شود.
ـ يك ساعت بيشتر با آنها كار ندارم. بعد از آن چه خراب، چه درست!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــ
صلوات بفرست/
امدادگر مشغول مداوي رزمنده اي بود كه بيضه اش صدمه ديده بود و حال و روز خوبي نداشت. از او پرسيد:
ـ اخوي چطور تركش خوردي؟
ـ صلوات بفرست، براي سلامتي امام.(كنايه از اين كه جدي نگير. قابل اين حرف ها نيست كه بخواهم توضيح بدهم. به عبارت ديگر يعني تمامش كن بحث را ادامه ندهــد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــ
با سه سوت/
بعد از طي دورۀ آموزش و قبل از اعزام به مرخصي رفتيم. منزل يكي از اقوام كه پسرش با من هم دوره بود. مادرش پرسيد:«در آموزش به شما چه ياد داده اند؟» گفتم:«چطور مگر؟» گفت:«اين پسر ما يك سوت دست گرفته و مي گويد با يك سوت سفره را پهن مي كني، سوت ديگر را كه زدم چايي مي آوري و سوت سوم بايد لحاف تشكم را پهن كرده باشي! غير از اينها به شما چيز ديگري ياد نداده اند!»
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــ
ورود كليه بردران ممنوع/
شيشۀ در وردي ناهار خوري شكسته بود. اين عبارت را با ماژيك قرمز روي كاغذي نوشته و به ديوار چسبانده بودنند:«ورود كليۀ برادران ممنوع» موقع ناهار بود. سالن هم در ديگري نداشت. يعني چه؟ هيچ كس تصور نمي كرد در بسته نباشد يا اين كه قضيه شوخي باشد چند نفري رفتند پيش مسئول مربوط و داد و فرياد راه انداختند:«اين چه وضعشه، در چرا بسته است، اين كاغذ چيه كه نوشته ايد؟» و از اين حرف ها. بعد راه افتادند رفتند آشپزخانه. البته از در پشتي كه مخصوص مسئولان بود. جريان را كه تعريف كردند سر آشپز خنديد و گفت:«اولاً در بسته نيست باز است. ثانياً ما نگفتيم كليه. گفتيم كليه، براي همين روي لام تشديد نگذاشتيم».حسابي كفري شديم. فكر همه چيز را مي كرديم الا اين كه آشپزها هم با ما بله!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــ
احوالپرسي/
مي گويند جواب هاي، هوي است و كلوخ انداز را پاداش سنگ! وقتي مثل آدم احوالپرسي نكني نبايد توقع داشته باشي ملاحظه ات را بكنند.
ـ چطوري يا نه؟ خوب بودي بدتر شدي؟
ـ الحمدلله. تو چطوري؟ سرت درد مي كرد پايت خوب شد؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــ
رفت و برگشت/
تقليد در كليات به جايي بر نمي خورد، واي به وقتي كه پاي جزئيات به ميان آيد، آن هم در زبان غير مادري.
ـ گير عجب آدمي افتاديم ما!
ـ خودت گير عجب آدمي افتادي
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــ
جوان چهارده ساله/
پيرمردي بود از تك و تا افتاده اما در قبول مسئوليت به كم تر از حضور در خط مقدم و منطقۀ عملياتي رضا نمي داد.
ـ تو بااين سن و سال مي خواهي بيايي جلو كه چه بشود؟
ـ من ديگر آدم قبل نيستم بعد از اين مدت كه جبهه بوده ام ديگر مثل پسرهاي چهارده ساله جوان شده ام!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ــــــــــ
ريش و پل/
شهيد ابوالحسني را بچه ها دايي صدا مي زدند. اين اواخر ريشش حسابي بلند شده بود. شايد يك قبضه!
ـ دايي! ماشاءالله چه ريشي بلند كرده اي!
ـ اگر از پل بگذرد ريش است والا پشم هم نيست!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ***ـــــــــــ
